Jak działa sotalol?

Sotalol – najważniejsze informacje

Mianem sotalolu określa się beta-bloker III generacji, który zalicza się do grona antagonistów kanałów potasowych. Jest nieselektywnym blokerem receptorów adrenergicznych, pozbawionym wewnętrznej aktywności sympatykomimetycznej (ISA) i zdolności lipofilnych (nierozpuszczalny w tłuszczach). Wartość biologicznego okresu półtrwania wynosi 12 godzin, a lek jest eliminowany drogą nerkową.

Sotalol to mieszanina izomerów, która powoduje blokowanie kanałów potasowych. Wydłuża czas trwania potencjału czynnościowego mięśnia sercowego, co powoduje opóźnienie fazy repolaryzacji. Głównym efektem stosowania leków z sotalolem jest wydłużenie okresu refrakcji w przedsionkach, w komorach i innych drogach przewodzenia impulsów odpowiedzialnych za pobudzenie mięśnia sercowego. Sotalolowi przypisuje się ujemne właściwości chronotropowe (zmniejszenie akcji serca) i inotropowe (ograniczone zmniejszenie siły skurczu). W rezultacie mięsień sercowy ma zmniejszone zapotrzebowanie na tlen.

Wskazania do leczenia sotalolem:

komorowe zaburzenie rytmu serca, które zagraża życiu chorego,
nieprawidłowy rytm serca w trakcie zespołu Wolffa-Parkinsona-White’a,
nadkomorowe zaburzenia rytmu np. migotanie przedsionków, częstoskurcz nadkomorowy, śródwęzłowy lub okołowęzłowy.

Dawkowanie sotalolu jest indywidualnie dobierane do stanu pacjenta, ale w większości przypadków doustna dawka początkowa wynosi od 40 do 80 mg w częstotliwości dwóch porcji na dobę. Ilość leku może być stopniowo zwiększana wedle potrzeb chorego, przy czym należy pamiętać, że niezbędne jest regularne monitorowanie ciśnienia tętniczego krwi i czynności serca. Dawkę zwiększa się co 2-3 dni o 40 mg sotalolu. Odstawianie leku powinno być konsultowane z lekarzem i mieć stopniowy charakter.

Sotalol a inne beta-blokery

Charakterystyczną cechą sotalolu jest fakt, że to lek oddziałujący na kanały potasowe. Jako jedyny beta-bloker może blokować receptory dzięki prawoskrętnym izomerom (D-sotalol). Wskutek blokowania kanałów potasowych przyczynia się do wydłużenia czasu trwania repolaryzacji błony komórkowej, co w konsekwencji zwiększa odstęp QT w zapisie EKG. Sotalolowi, a raczej jego izomerom, przypisuje się cechy preparatu antyarytmicznego III klasy.